En dat had oma Gerrie zeker kunnen waarderen, weet de familie. ,,Oma? Die ligt in een deuk, daar boven op haar wolkje’’, klinkt het over het balkon, als Piet Schrieken zich klaar maakt om het bakje van de hoogwerker van de brandweer te bestijgen. Hij heeft net een veiligheidsgordel aangemeten gekregen om hem mee aan de bak te zekeren, veiligheid voor alles.

Keukentrapje
Er volgt een klein steuntje van één van de brandweermannen en zelfs een ’pas op’, als Piet Schrieken vlotter dan gedacht in het bakje van de hoogwerker stapt. Verrassend kwiek wurmt hij zich, via een keukentrapje, in de bak. Even bukken om de stang aan de bovenkant te ontwijken en daar staat opa Piet. Hij zwaait naar de toeschouwers. ,,Daar gaan we’’, glundert hij. De familie is blij. Dikke vette ’shout out’ naar de Helderse brandweer, zeggen ze. ,,Geweldig dat ze dit doen.’’

En zo kan de oud-slager toch de uitvaart van zijn vrouw Gerrie meemaken. Dat dreigt even de mist in te gaan. Uitgerekend deze week is de lift in het appartementencomplex aan de Langestraat in Den Helder, waar ze de laatste zeven jaar samen gewoond hebben, buiten gebruik. En dan ook echt…

Je kijkt in de hal zo de liftschacht in, draden overal en monteurs die bezig zijn dat allemaal weer aan elkaar te knopen. Maar ja. ’vervangend vervoer’ is door de Vereniging van Eigenaren niet geregeld. En dus steekt de familie van Piet Schrieken de koppen bij elkaar. Ze vragen de brandweer om hulp, besluiten ze. Het zal toch niet gebeuren dat opa Piet de uitvaart van zijn geliefde vrouw Gerrie moet missen?

Traplopen, dat zit er niet meer in. De rug van Piet Schrieken wil niet meer meewerken. ,,Te veel aan koeien gesjord vroeger’’, grapt kleindochter Saskia Rheims. Zou zo maar kunnen. Het fotoboekje dat Piet Schrieken er bij pakt, levert het bewijs. Er hangt een forse koe in de takels. Foto voor foto is te zien hoe slager Piet korte metten maakt met het dier. ,,Ja’’, mompelt hij. ,,Levende inkoop, dat deden we toen nog.’’

Mensen die al wat langer meelopen in het Helderse zullen hem nog wel kennen: slagerij Schrieken in de Sluisdijkstraat. Jarenlang het domein van Piet en zijn vrouw Gerrie. ,,Het was een begrip in Den Helder’’, zegt kleindochter Saskia. ,,Oma was befaamd om haar slaatjes.’’ Knikkend naar haar opa. ,,En hij heeft de grillworst met kaas uitgevonden.’’ Piet knikt. En? Patent aangevraagd en rijk geworden? Hij lacht. ,,Helaas niet.’’

Gerrigje Schrieken-Beens, zoals Gerrie voluit heet, draait gewoon mee in de slagerij. Best bijzonder dat zij en Piet elkaar uiteindelijk hebben gevonden. Ze zijn een koppel op jonge leeftijd. Piet denkt eens even. ,,Hoe oud was ik toen? Ik was net uit militaire dienst toen ik haar ontmoette. Toen was ik 21, 22 jaar denk ik. Zij was ongeveer zeventien.’’

Het kost wat moeite om die goedgebekte Gerrie te veroveren. Saskia: ,,In het begin zei opa een keer tegen haar: ’hé, waar gaan die mooie benen naar toe?’’ Het antwoord van Gerrie komt direct: ’Naar de bioscoop, als er niks tussen komt’. Gelach klinkt door de kamer. Ja, zo was oma Gerrie. Vlot, niet op haar mondje gevallen en vol met humor. Toch komt er een kink in de kabel. De liefde tussen Piet en Gerrie valt stil, de verkering raakt uit. Piet Schrieken: ,,Ja, zo gaan die dingen soms.’’

Hij blijft in Den Helder, Gerrie (die van Duitse afkomst is) verhuist naar Duitsland. Saskia: ,,Ze wilde op de Holland-Amerikalijn gaan varen, daarvoor moest ze een tweede taal leren. Daar in Duitsland heeft ze haar eerste man ontmoet en een dochter gekregen.’’ Ook Piet trouwt, een huwelijk dat wordt gezegend met vier dochters.

Als Gerrie jaren later tijdens een van haar bezoekjes aan Den Helder de ouders van Piet tegenkomt raakt ze daar aan de koffie. Even bijpraten. Piet: ,,Ik ging elke avond even bij mijn ouders langs, die raakten al wat op leeftijd. Ik zag haar daar zitten en toen was het gebeurd.’’

In de film zou er nu een strijkorkestje worden aangerukt, dat een romantische melodie in zet. Want het blijkt allesbehalve over tussen Gerrie en Piet. Hij verwoordt het zelf als volgt: ,,Het hele zootje ging ondersteboven, alle stoelen aan de kant.’’

Ze zijn toch voor elkaar gemaakt, besluit het duo. Dat betekent pijnlijke beslissingen nemen. Scheiden, inderdaad. ,,Vooral erg voor de kinderen’’, zegt Piet. ,,Gelukkig hebben ze het na een tijdje allemaal kunnen accepteren en was er met alle vijf een goed contact.’’ Hij kijkt naar Saskia. ,,En toen hebben we nog jou gekregen als cadeautje.’’ Zijn kleindochter knikt. Ze is door oma en opa opgevoed. ,,Mijn moeder kon niet zo goed voor me zorgen. Dus je begrijpt: ik heb een heel goede band met opa en oma.’’

Voor deze uitvaart geen stemmig zwart of grijs. De jurken, broeken en jasjes die de familieleden dragen zijn kleurig, vol bloemen. Het past bij de vrouw die ze vandaag gedenken. ,,Oma was kleurig.’’ Monique Sprengers is helemaal in het roze. ,,Ik moest in het zuurstokroze komen.’’

De laatste jaren van Gerrie Schrieken zijn helaas niet de mooiste geweest. Zeven jaar terug verhuist ze met Piet naar het appartement in de Langestraat. Eigenlijk is dat appartement de laatste jaren haar wereld, want Gerrie krijgt de ziekte van Alzheimer, waardoor haar wereldje klein wordt. Piet zorgt jarenlang met veel liefde en toewijding voor zijn vrouw. Tot een paar weken terug. ,,Toen kreeg ik die rug.’’

Het gaat niet meer, moet hij erkennen. Zijn geliefde Gerrie gaat naar een verzorgingshuis. Eerst tijdelijk in Abbekerk, dan naar de Landheer in Nieuw Den Helder. Heel lang kan ze daar niet meer genieten van haar mooie appartementje. Na amper twee weken overlijdt ze op 18 juni, vier dagen voor haar 85e verjaardag. ’Omdat er liefde is, bestaat er geen voorbij’, zet de familie boven de rouwadvertentie.

Gerrie Schrieken zal nooit vergeten worden. En haar uitvaart ook niet. Opa in de hoogwerker van de brandweer, daar gaan ze het nog lang over hebben. Monique Sprengers: ,,We hebben al gezegd: als het over vijftien jaar uw tijd is, dan gaan we het over dit moment hebben. Ja, over vijftien jaar, niet eerder.’’